MANUSCRIPTRECENSIE

Ankie Trömer

RENATE DORRESTEIN ZIET ME AANKOMEN...

Ankie Trömer heeft de eerste stap gezet om haar droom te verwezenlijken: haar eigen boek in de boekwinkels zien liggen. Daarbij heeft ze haar hoogste troef ingezet, Renate Dorrestein zelf. Op sommige punten kan het verhaal wat strakker en sommige zaken kunnen nog iets meer aangedikt waardoor de humoristische lijn sterker wordt. Een ding is zeker, wie aan het verhaal van Trömer begint, zal regelmatig glimlachend zijn hoofd schudden. Hoe verzint ze het allemaal bij elkaar?

Toch mag ze er nog een schepje bovenop doen, want niets is te gek in dit boek en alles is even geloofwaardig, al zou Dorrestein geen papagaai hebben, of zelfs niet eens een piepklein kanariepietje. Natuurlijk moet in een schrijfwedstrijd met als eregast een topauteur als Dorrestein, zijzelf zeker het verhaal lezen, want het zal je maar gebeuren dat je ineens een rol krijgt toebedeeld als je 'eigen verzonnen zelf'.

Trömer heeft met Renate Dorrestein ziet me aankomen een roman geschreven die het toppunt van eenzaamheid in zich draagt. Een eenzaamheid die gesymboliseerd wordt door de rolstoel, haar koekjes en een verzonnen vriendin. De hoofdpersoon is een 45-jarige vrouw die opnieuw slecht bericht ontvangt over haar heupziekte. Ze begint een soort dagboek te schrijven waarin werkelijkheid en fantasie al snel door elkaar heen lopen. Haar verlangen om ook mee te tellen in de maatschappij wordt steeds sterker en ze besluit mee te doen aan een schrijfwedstrijd en een bestseller te schrijven. De pijnstillers en morfine helpen haar fantasie een eindje op weg. Ondertussen probeert ze te analyseren waarom Dorrestein zo'n succes heeft met haar boeken en gaat ze zelfs naar een van haar lezingen waardoor het verhaal een verrassende wending krijgt. Als beste vriendin van Renate Dorrestein komt ze in haar wereld terecht en het is hilarisch om te zien waar dit allemaal toe leidt.

Trömer weet op een relaxte wijze haar lezer mee te nemen in het verhaal, het lezen heeft het effect van haar eigen morfine. Je glijdt in een roes waarin werkelijkheid en waan één worden.

Team Het Manuscript

// Webpodium van Ankie Trömer »