MANUSCRIPTRECENSIE

Edith Kreuk

VERLOREN KIND

Edith Kreuk voelde als jong meisje al de drang maar nooit de rust tot schrijven. Ze compenseerde lange tijd die behoefte met lezen. Niet gewoon een boekje maar hele stapels boeken, dag in dag uit, jaar in jaar uit. Na haar medische studie volgden er een aantal banen totdat het moederschap haar in een andere wereld deed belanden. Sindsdien staat ze stil bij dingen die haar voorheen ontgingen en daarover blogt ze regelmatig in de Volkskrant. 'Schrijver word je niet, als schrijver word je geboren!' is haar opvatting. Op een dag zat zij in bad en net als Archimedes riep zij 'Eureka'! Zij had het gevonden of liever gezegd, het verhaal had haar gevonden.

Verloren kind is een manuscript waarmee Kreuk de rollen omdraait en eindelijk zelf de lezer verleidt tot lezen. Ze loodst de lezer via een ingang aan de winkelstraat bij Mac Donalds het verhaal binnen. Eenmaal gezeten aan het tafeltje bij de hoofdpersonages, ontsnapt de lezer niet aan een ontmoeting met haar ex-vriend en zijn zoontje Laurens, het kind dat Svea's zoontje had kunnen zijn. Kreuk bouwt haar verhaal goed op. De lezer wil uiteraard weten hoe het afloopt als Svea met het kind vertrekt maar dan komt eerst haar verleden bovendrijven. Vroeger, door haar steeds grimmiger wordende kinderwens, bereikte zij het tegenovergestelde in hun relatie en zag ze Martin na twee miskramen vertrekken. Hier ziet de lezer het monster Twijfel om de hoek van het verhaal loeren. Dat moet worden verjaagd door het te schrappen of aanpassen van dit deel op geloofwaardigheid. Ook moet worden gelet op het consequent doorvoeren van het perspectief.

Na de miskramen maar vooral door haar kinderobsessie stapt Martin op en krijgt een relatie met Ilse, hun gezamenlijke vriendin. Svea is van twee dingen overtuigd; dat de miskraam een ziel was die zich bedacht had om toch maar niet bij haar geboren te worden, en, nu geboren zou worden via Ilse, een kindje dat zij eigenlijk had moeten krijgen met Martin. Als Svea te opdringerig wordt verbreekt Ilse alle contact. Jaren later ziet ze dus in de winkelstraat plotseling Martin met 'hun' kind lopen. Ze neemt het jongetje mee naar huis en ervaart eindelijk in één klap het moederschap dat ze al die jaren is misgelopen. De rode draad, de obsessieve kinderwens, krijgt zijn vervulling in het verhaal zelf en dàt is een onontbeerlijk kenmerk van schrijverschap.

Team Het Manuscript

// Webpodium van Edith Kreuk »