WEBPODIUM

Gerry Verhulst

KANTLIJNEN

| Voorwoord |

Toen ik besloot om verhalen en bedenkingen te schrijven, was het minste van mijn zorgen de titel van het boek. Ik zou wel iets vinden, in functie van de evolutie van het geschrevene. Maar door te schrijven veranderde er veel in me. "Men schrijft de dingen van zich af," zegt men soms. Maar dit is een niet zo eenvoudig proces. Integendeel het is heel pijnlijk de oude herinneringen te herbeleven. Daarom zocht ik me een tijd suf om een goede titel te vinden. Na een ingewikkeld denkproces, dat ik U bespaar, kwam een eenvoudige titel naar voren nl. KANTLIJNEN. Want mijn figuren (mijn helden en antihelden als het ware) leven allemaal aan de zelfkant van de maatschappij. En mijn bedenkingen zijn geschreven vanuit het standpunt van iemand die zelf geleefd heeft aan de kant van de maatschappij. Ik wens U aangenaam leesgenot, ik hoop dat ik er in geslaagd ben U over bepaalde dingen te doen nadenken. En misschien sommigen te choqueren. Alhoewel het niet mijn bedoeling was de contestant uit te hangen. Ik dank de therapeutische gemeenschap waarin ik opgenomen ben voor de hulp bij het intikken van de teksten.

Eerste jaar verpleegkunde. Je maakt kennis met de klasgenoten. Onder hen een blinde jongen. Hij heette François. In een van onze gesprekken vroeg ik hem waarom hij deze studierichting had gekozen. François wilde medisch secretaris worden. Een tijd lang, wegens plaatsgebrek in het internaat, deelde ik de kamer met hem. Mettertijd groeide een bijzondere broederschap. Zo viel het mij op dat François alles zonder moeilijkheden kon terugvinden. Hij maakte me duidelijk dat hij voor elk voorwerp een vast bepaalde plaats uitzocht. Toen ik zijn kast inkeek was inderdaad alles altijd netjes gerangschikt.