WEBPODIUM

Splinter

WATERBED

| Achterflaptekst |

In Tal-Qroqq, een stadswijk op het eiland Malta, bevindt zich een appartementencomplex. Een van de appartementen wordt bewoond door vier uitwisselingsstudenten. Bruno is daar een van. Bruno komt uit Canada. Sinds hij heeft geaccepteerd dat hij niet 's avonds in slaap kan vallen, blijft Bruno gewoon net zolang wakker tot hij van de uitputting instort. Dat kan op elk moment van de dag - of nacht - gebeuren, en op elke plek. Zo is Bruno weleens op een bankje in Valletta wakker geworden, op het grote plein voor de stadspoort waar alle bussen van het eiland samenkomen. Ook werd hij eens wakker in San Gwann, in een appartement dat hij niet herkende. Maëlle woont er ook. Zij komt uit het noorden van Frankrijk. Soms belt haar geliefde naar Malta, en dan zingt hij een liedje voor haar vanuit een telefooncel ergens in Frankrijk. Als hij uitgezongen is, rent Ma�lle naar haar slaapkamer, om daar de rest van de dag niet meer vandaan te komen.

Intussen wil Bernadette, die ook uit Frankrijk komt, het liefst leven zoals gewone mensen leven. Zo verstrijken de dagen. Maar dan is Maëlle ineens een tijdje weg. Haar geliefde is helemaal vanuit het noorden van Frankrijk naar Sicilië gelift om haar te zien. Om een onduidelijke reden weigert hij naar Malta te komen, en dus gaat Maëlle maar naar buureiland Sicilië. En als Maëlle na een paar dagen terugkomt uit Sicilië, dan wordt alles anders: de bloemen bloeien heviger, maar ze gaan ook sneller dood, op een gruwelijke manier. Sinds haar terugkomst draagt Maëlle een verdriet met zich mee. In het begin proberen de flatgenoten Maëlle op te vrolijken, maar vooral de hoofdpersoon wordt boven alles jaloers op haar verdriet. Op zoek naar zijn eigen verdriet sleept hij zijn matras uit zijn slaapkamer, en hijst het met bovenmenselijke krachten de brandtrap op van het appartementencomplex. Hij legt zijn matras midden op het dak, wrijft in zijn handen en knikt. Voortaan zal hij op het dak gaan slapen. Onder de Maltese sterrenhemel, die gigantisch is. En dan maar wachten op wat er komen gaat.

| Over de schrijver |

Splinter: 'Schrijven is ontzettend leuk om te doen. Ik kan het iedereen aanraden. Je kunt het ook urenlang volhouden, omdat het zeker geen vermoeiende bezigheid is. Terecht antwoordde Simon Vestdijk, toen men hem vroeg of hij nooit moe werd van al dat schrijven: "Nee, ik kan er toch bij blijven zitten."'