WEBPODIUM

Fred Baggen

TWEEDE PERSOON ENKELVOUD

| Achterflaptekst |

Het is de eerste dag van de herfstvakantie. Een docent Nederlands van in de veertig vindt op zolder het dagboek uit zijn puberteit terug, vol observaties en gedichten, de weerslag van drie jaren die destijds werden gedomineerd door zijn hevige gevoelens voor een meisje dat maar net oud genoeg was voor de liefde. Zijn verlegenheid en het leeftijdsverschil stonden een gezamenlijke toekomst in de weg; ze verdween voorgoed uit zijn leven.

Nu hij voor het eerst sinds jaren zijn aantekeningen opnieuw leest, verschijnen vanzelf de herinneringen weer, levendiger en dwingender dan ooit. Ook nu zal hij de muze, die allang niet meer het meisje is van wie hij de beeltenis nog steeds voor zich ziet, uit zijn hoofd moeten zetten. Maar hoe werkt zoiets, een schim uit het verleden kwijtraken? En welke rol speelt Lonneke uit klas 2b, de aantrekkelijke leerlinge die als twee druppels water op de jeugdliefde van weleer lijkt, in dat proces?

Fred Baggen (1967) schreef zijn novelle Tweede persoon enkelvoud als een lofzang op die ene, grote verliefdheid die, wanneer ze je overkomt, een ware obsessie is, alles in je en om je heen overheerst en waar je je hele leven vertwijfeld naar kunt terugverlangen.

| Over de schrijver |

Op de middelbare school werd een van mijn verhalen klassikaal voorgelezen, wat een klasgenote het commentaar ontlokte dat ze later zou kunnen zeggen 'dat ze vroeger bij mij in de klas gezeten had'. Door de aandacht geschuchterd, wees ik de suggestie van de leraar het verhaal uit te tikken op zijn typemachine, waarna het zou worden geplaatst in de schoolkrant, halsstarrig af. Zo miste ik mijn eerste publicatie in druk. Als schrijver heb ik dus iets in te halen. Schrijven staat tegenwoordig geheel in het teken van mijn twee historische romans. 'Tussendoor' werk ik nog aan een autobiografische novelle.